Budynek stojący niedaleko ratusza został zakupiony przez Związek Polaków w Niemczech w 1929 roku od przyjaznego Polakom Niemca, redaktora „Flatower Zeitung” Ericha Hoffmanna. Budynek przyszłego Domu Polskiego udało się kupić po licznych, prowadzonych w wielkiej tajemnicy rozmowach. Była to piękna posesja, znajdująca się naprzeciw nieprzyjaznego Polakom ratusza. Zakup był możliwy dzięki prywatnym znajomościom Władysławy i Mateusza Biniakowskich, Izydora Maćkowicza i Jana Rożeńskiego oraz adwokata doktora Jerzego Konstenckiego.

W zakupionym budynku na piętrze mieściła się szkoła polska (przeniesiona z pomieszczeń Banku Ludowego). Parter był zamieszkały przez niemieckiego urzędnika. By uniknąć nieporozumień z lokatorem, postanowiono wybudować dodatkowy obiekt w podwórku Domu Polskiego. Budynek stał się chlubą całej Polonii złotowskiej, podobnie jak wybudowany w 1935 roku Dom Polski w Zakrzewie. Do budynku przeniesione zostały biura kierownika V Dzielnicy Związku Polaków w Niemczech i Polsko – Katolickiego Towarzystwa Szkolnego. W Domu Polskim odbywały się spotkania kulturalno – oświatowe czy konferencje metodyczne prowadzone przez Józefa Mozolewskiego. Spotykał się tu zarząd oddziału PKTSz: ks. Maksymilian Grochowski i ks. Bolesław Domański, wiceprezes Jan Rożeński, skarbnik Zygfryd Noryśkiewicz, Zarząd Polskich Towarzystw Młodzieżowych pod kierownictwem Henryka Jaroszyka, będącego też redaktorem filii „Głosu Pogranicza i Kaszub”. Przebywali tu często korespondenci „Głosu..” z powiatu, np. Onufry Klóska z Głomska, ks. Proboszcz Alfons Sobierajczyk z Wielkiego Buczka, ks. Władysław Paszki ze Sławianowa. W dobudowanym budynku polskiej szkoły odbywały się próby polskiego Chóru Towarzystwa św. Cecylii. Dom funkcjonował tak do chwili aresztowania w sierpniu 1939 roku kierownika V Dzielnicy Izydora Maćkowicza. Po wojnie w budynku Domu Polskiego działały władze oświatowe, które stąd kierowały organizowaniem szkolnictwa w powiecie złotowskim.